Jak piszą, dokument opublikowany w jej 500. rocznicę jest "katolicki" w pełnym tego słowa znaczeniu.

Wymienia on fundamenty wiary wyznawane przez szerokie spektrum protestanckich chrześcijan, w tym ewangelicznych wierzących.

Jego celem jest zademonstrowanie jedności istniejącej na całym świecie wśród protestantów w kluczowych elementach chrześcijaństwa - tłumaczy Jerry Walls - prof. filozofii na Baptystycznym Uniwersytecie Houston (HBU).

Dodaje, że choć rzymscy katolicy mówią o podziałach w ramach protestantyzmu i wskazują na istnienie 33 tysięcy różnych denominacji jako jedyny skutek Reformacji, to są one zgodne co do podstawy historycznej wiary chrześcijańskiej.

Dokument podpisali przedstawiciele różnych protestanckich denominacji. Wśród nich ponad 110 instytucji, w tym 30 międzynarodowych.

"Reformatorskie Katolickie Wyznanie" wymienia następujące doktryny uznawane przez protestantów z różnych kościołów i denominacji:

Trójjedyny Bóg

Wierzymy, że jest jeden Bóg, nieskończenie wspaniały i dobry, Stwórca i ten, który podtrzymuje wszystkie rzeczy widzialne i niewidzialne, jedyne prawdziwe źródło światła i życia, który ma światło w sobie samym i żyje wiecznie w chwalebnym świetle, suwerennej miłości w trzech osobach - Ojcu, Synu i Duchu Świętym (Mat. 28,19; II Kor. 13,14) - równych w naturze, majestacie i chwale. Wszystko, co robi w tworzeniu, podtrzymywaniu, osądzaniu i odkupianiu świata, odzwierciedla to, jaki jest. Jego doskonałość, w tym miłość, świętość, wiedza, mądrość, moc i sprawiedliwość zostały objawione w historii zbawienia. Bóg postanowił przed założeniem świata, by wybrać i ukształtować ludzi dla siebie, by byli jego drogocenną własnością (Pwt. 7,6) na swoją chwałę (Ef. 1,3-14).

Pismo Święte

Bóg przemówił i nadal przemawia przez Pismo Święte - jedyną nieomylną i wystarczająco jasną zasadę i autorytet dla chrześcijańskiej wiary, myśli i życia (sola scriptura). Pismo jest zainspirowanym przez Boga i oświeconym Słowem wyrażonym w słowach jego sług (Ps. 119,105), proroków i apostołów, łaskawym wyrazem Bożego światła i życia, środkiem łaski do wzrastania w wiedzy i świętości. W Biblii powinno się wierzyć we wszystko, czego naucza, być posłusznym wszystkiemu, co przykazuje, ufać we wszystko, co obiecuje i respektować wszystko, co objawia (2 Tm. 3,16).

Istoty ludzkie

Bóg przekazuje swą dobroć wszystkim stworzeniom, ale w szczególności istotom ludzkim, które stworzył na swój obraz - zarówno mężczyznom, jak i kobietom (Rodz. 1,26-27). Wszyscy mężczyźni, kobiety i dzieci zostały łaskawie obdarzone wrodzoną godnością (prawami) i powołaniem (obowiązkami).

Upadłość

Wierzymy, że pierwotna dobroć stworzenia i ludzka natura została zepsuta przez grzech, a mianowicie przez wybór pierwszych ludzi, by odrzucić Stwórcę i ustalony porządek i pójść swoją drogą, łamiąc Boże prawo dla życia (Rz. 3,23). Poprzez nieposłuszeństwo wobec dawcy prawa Adam i Ewa ściągnęli nieporządek zamiast porządku (Rz. 8,20-21), Boże potępienie zamiast aprobaty i śmierć zamiast życia - na siebie i swoich potomków (Ps. 51,5; Rz. 5,12-20).

Jezus Chrystus

Jezus Chrystus jest wiecznym Synem Bożym, który stał się człowiekiem dla nas i naszego zbawienia (J. 3,17), jedynym pośrednikiem (solus Christus) między Bogiem i ludzkością (1 Tm. 2,5) zrodzonym z dziewicy Marii Synem Dawida i sługą domu Izraela (Rz. 1,3; 15,8), osobą z dwiema naturami, prawdziwie Bogiem i człowiekiem. Prowadził On w pełni ludzkie życie, wkroczywszy w nieporządek i świat upadłej egzystencji, samemu będąc jednak bez grzechu, a jego słowa, czyny, postawa i cierpienie odzwierciedliły wolny i pełen miłości przekaz Bożego światła (prawdy) i życia (zbawienia).

Przebłagalne dzieło Chrystusa

Bóg bogaty w miłosierdzie wobec tych, którzy nie zasłużyli, zapewnił przebaczenie ludzkich wykroczeń, zepsucia i winy tymczasowo przez świątynię Izraela i ofiary za grzech, a następnie ostatecznie i chwalebnie przez dar Jezusa - jego wystarczającą raz na zawsze i doskonałą ofiarną śmierć na krzyżu (Rz. 6,10; 1 P. 3,18) w świątyni jego ludzkiego ciała (Hbr. 10,11-12). Przez to, że Jezus umarł zamiast nas, objawił Bożą miłość i utrzymał Bożą sprawiedliwość, usuwając naszą winę, pokonując siły, które trzymały nas w niewoli i jednając nas z Bogiem (Iz. 53,4-6; II Kor. 5,21; Kol. 2,14-15). To w pełni przez łaskę (sola gratia), a nie przez nasze czyny albo zasługi otrzymaliśmy przebaczenie. To w pełni przez krew przelaną przez Jezusa, a nie przez nasz wysiłek i łzy zostaliśmy oczyszczeni.

Ewangelia

Wierzymy, że ewangelia jest dobrą nowiną, że trójjedyny Bóg wylał swoją łaskę w życiu, śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Pana Jezusa Chrystusa, byśmy przez jego dzieło mogli mieć pokój z Bogiem (Rz. 5,1). Jezus żył w doskonałym posłuszeństwie, a jednak doświadczył wszystkiego, na co zasłużyli grzesznicy, żeby nie musieli dążyć do prawości samodzielnie, polegając na własnych uczynkach, ale przez zaufanie jemu, jako wypełnienie Bożych obietnic, zostali usprawiedliwieni tylko przez wiarę (sola fide), by stać się wraz z nim współdziedzicami. Chrystus umarł w miejsce grzeszników, przyjął karę za grzech (Rz. 6,23), by ci, którzy mu się powierzają, również umarli wraz z nim dla siły, kary i praktyki grzechu. Chrystus zmartwychwstał jako pierworodny z odnowionego stworzenia, by ci, których Duch jednoczy z nim w wierze, powstali i stworzyli nową ludzkość w nim (Ef. 2,15). Odnowieni na Boży obraz mogą tym samym żyć jego życiem. Jedni z Chrystusem i ożywieni w nim, który jest jedyną podstawą zbawienia, grzesznicy zostają pojednani z Bogiem - usprawiedliwione, przyjęte, uświęcone i ostatecznie będące w chwale dzieci obietnicy.

Osoba i dzieło Ducha Świętego

Wierzymy, że Duch Święty jest trzecią osobą Trójcy, niewidzialną, ale aktywną osobistą obecnością Boga na świecie. Jednoczy wierzących z Chrystusem, odnawia ich i czyni nowymi stworzeniami (Tyt. 3,5) z sercami zorientowanymi  na światło i życie królestwa Bożego, pokój i sprawiedliwość na ziemi. Duch mieszka w tych, których czyni żywymi z Chrystusem, przez wiarę wprowadza ich w ciało Chrystusa i dostosowuje ich do obrazu Chrystusa, by mogli go chwalić, podczas gdy wzrastają w wiedzy, mądrości i miłości w dojrzałej świętości i mierze pełni Chrystusa (Ef. 4,13). Duch jest światłem prawdy i ogniem miłości, który nadal uświęca Boży lud, skłaniając go do pokuty i wiary, różnicując jego dary, kierując jego świadectwem i umacniając uczniostwo.

Kościół

Wierzymy, że jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół to Boża nowa społeczność, pierwszy owoc nowego stworzenia, cała wspólnota odkupionych na przestrzeni wieków, której Chrystus jest Panem i głową. Prawda, że Jezus jest Chrystusem, Synem żywego Boga, stanowi trwały fundament Kościoła (Mat. 16,16-18; 1 Kor. 3,11). Kościół lokalny to zarówno ambasada, jak i parabola królestwa niebieskiego, miejsce na ziemi, gdzie jego wola jest wypełniana i gdzie jest obecny. Istnieje wszędzie, gdzie dwóch lub trzech spotyka się w jego imieniu, by ogłaszać i rozprzestrzeniać ewangelię w słowie i dziełach miłości i przez posłuszeństwo przykazaniu Pana, by chrzcić uczniów (Mat. 28,19) i celebrować Wieczerzę Pańską (Łk. 22,19).

Chrzest i Wieczerza Pańska

Wierzymy, że te dwa polecenia - chrzest i Wieczerza Pańska, które niektórzy spośród nas nazywają "sakramentami", są związane ze Słowem przez Ducha jako widzialne słowa deklarujące obietnicę ewangelii i tym samym stają się miejscami, w których odbiorcy znów spotykają Słowo. Chrzest i Wieczerza Pańska przekazują wiernym życie w Chrystusie, potwierdzając ich pewność, że Chrystus, dar Boga dla ludu Bożego, jest naprawdę "dla nas i naszego zbawienia" i pielęgnuje ich wiarę. Chrzest i Wieczerza Pańska to fizyczne punkty dla kluczowych zagadnień Reformacji - darów Bożych (sola gratia) i wiary, która chwyta obietnice (sola fide). To namacalny wyraz ewangelii o tyle, o ile żywo przedstawiają naszą śmierć, powstanie i wprowadzenie w ciało Chrystusa ("jeden chleb... jedno ciało" - 1 Kor. 10,16-17), prawdziwie przedstawiają Chrystusa i pojednanie, jakie osiągnął na krzyżu. Chrzest i Wieczerza Pańska umacniają wiernych, w widoczny sposób przypominając, ogłaszając i utwierdzając łaską obietnicę przebaczenia grzechów i społeczności z Bogiem i z sobą nawzajem przez czyniącą pokój krew Chrystusa (1 Kor. 11,26; Kol. 1,20).

Święte życie

Wierzymy, że przez uczestnictwo w chrzcie i Wieczerzy Pańskiej, a także w modlitwie, posłudze Słowa i innych formach wspólnej czci, wzrastamy w nowej rzeczywistości Bożego ludu, w święty naród (1 P. 2,9; 10) powołani, by przywdziać Chrystusa przez jego Ducha. To przez ożywczą moc Ducha naśladujemy Chrystusa jako jego uczniowie indywidualnie i wspólnie, jako królewskie kapłaństwo, które ogłasza wspaniałe dzieła i oddaje nasze ciała jako duchową ofiarę w uwielbieniu Boga i poświęconą służbę światu przez dzieła miłości, współczucie dla ubogich i sprawiedliwość dla prześladowanych zawsze, wszędzie i wobec każdego składając mądre świadectwo drogi, prawdy i życia Jezusa Chrystusa.

Rzeczy ostatnie

Wierzymy, że w Bożym czasie i w Boży sposób zmartwychwstały i wniebowzięty Chrystus w sposób widzialny powróci, by wypełnić Boży cel dla całego wszechświata poprzez swoje zwycięstwo nad śmiercią i diabłem (1 Kor. 15,26). Będzie sądził świat, skazując każdego, kto trwa w niewierze, na wieczny los z dala od niego, gdzie nie ma już jego życia ani światła. Przygotuje jednak swój lud jako oblubienicę na weselę Baranka (Obj. 19,7-9), dając odpocznienie sercom i życie ciałom w chwale (1 Kor. 15,42-44; Flp. 3,21), podczas gdy będą radować się w radosnej wspólnocie ze swoim Panem i zachwycać się nowym niebem i nową ziemią (Obj. 21,1-2). Będą rządzić razem z nim (2 Tm. 2,12 i Obj. 22,5) i widzieć go twarzą w twarz (1 Kor. 13,12 i Obj. 22,4) na zawsze w zachwycie, miłości i chwale.

Soli Deo Gloria!

Autorzy i sygnatariusze powyższej deklaracji podkreślają następnie, że nie każda denominacyjna albo doktrynalna różnica między protestantami stanowi podział, a tym bardziej podział nie do pokonania i modlą się o jeszcze większe demonstracje jedności w najbliższych latach.

Zaznaczają, że Reformacja stanowiła kulminację "wielowiekowego procesu reform" i była tak naprawdę "kwintesencją katolickości" zarówno jako "uniwersalnego wymiaru odnoszącego się do zasady kapłaństwa wszystkich wierzących", jak i pod względem kanoniczności (historycznego konsensusu, kontynuacji doktrynalnej) w przywróceniu "wielkiej tradycji ojców Kościoła o tyle, o ile była ona w zgodności z Pismem Świętym".

Jak czytamy, reformatorzy skierowali swój protest nie przeciw katolickości, a przeciw Kościołowi rzymskokatolickiemu i dogmatom opartym na ludzkiej tradycji, a nie na Piśmie Świętym.

Według sygnatariuszy, protesty reformatorów zostały złożone w imieniu jednego świętego katolickiego i apostolskiego Kościoła.

"Reformatorzy byli ludźmi jednej księgi i jednego Kościoła i mieli szacunek dla tradycji. Tradycja to biblijnie usankcjonowana praktyka przekazywania dobrej nowiny o Jezusie Chrystusie przyjęta od apostołów (1 Kor. 11,2 i 2 Tes. 2,15; 3,6)" - czytamy.

Autorzy deklaracji odrzucają więc "tradycje ludzkie" (Mk. 7,8), a więc nauki, które pozostają w konflikcie albo nie mają jasnego oparcia w Piśmie Świętym, ale afirmują tradycję o tyle, o ile odnosi się ona do pogłębienia zrozumienia apostolskiego nauczania z pomocą Ducha Świętego w dziejach i przestrzeni.

Przypominają, że reformatorzy uznawali, iż kościelne rady znajdują się pod autorytetem Pisma Świętego i same w sobie mogą się czasem mylić. Wspólny dekret stanowi zaś autorytet, tylko jeśli jest zgodny z Biblią. Kościół uznawali za społeczność wierzących zjednoczonych z Chrystusem i ze sobą nawzajem przez Ducha i wiarę.

Jednocześnie, sygnatariusze deklaracji podkreślają, że ich celem nie było przedstawienie "harmonii" między protestanckimi denominacjami, ale raczej podkreślenie międzydenominacyjnej zgody odnośnie podstaw wiary i tego, że Boże Słowo jest ostatecznym autorytetem.

Na podstawie: ReformingCatholicConfession.com, Christian Post

Zobacz także: Ks. Tadeusz Guz dostał zakaz w sprawie Reformacji (WIDEO)